Θερίζει η πείνα στον κόσμο

Συνεχίζεται αδιάκοπα η πείνα σε παγκόσμια κλίμακα, έχοντας φτάσει σε 83 εκατομμύρια άτομα, σύμφωνα με μια έκθεση του Παγκόσμιου Προγράμματος Τροφής του ΟΗΕ, που εδρεύει στη Ρώμη. Τα αίτιά της: οι φυσικές καταστροφές, οι ένοπλες συγκρούσεις και η συντριπτική φτώχεια, που οδηγεί σε χρόνιο υποσιτισμό.

«Από γενιά σε γενιά, άνθρωποι δεν έχουν αρκετή τροφή να φάνε», δήλωσε στον Τύπο η Κάθριν Μπερτίνι. Εκτελεστική γραμματέας του Σώματος αυτού του ΟΗΕ, μοιράζοντας και ένα χάρτη με τα «καυτά σημεία», στα οποία η πείνα είναι εντονότερη. Ιδιαίτερα επισημαίνονται περιοχές της Αφρικής, νότια από τη Σαχάρα, και της Ασίας, όπου δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι, κύρια γυναίκες και παιδιά, δεν έχουν επαρκή τροφή.

Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι τα στοιχεία που αναφέρονται κάλυπταν την περίοδο από το 1995 ως το 1997, αξιωματούχοι του οργάνου αυτού βεβαίωναν πως η έρευνά τους αυτή δείχνει ότι η κατάσταση όχι μόνο δε βελτιώθηκε από τότε, αλλά, αντίθετα, σε ορισμένες περιοχές έχει γίνει χειρότερη.

Ας σημειωθεί, ότι κατά την ίδια έκθεση από τα 830 εκατομμύρια ατόμων που υποσιτίζονται, 791 εκατομμύρια ζουν σε αναπτυσσόμενες χώρες. Ανέφερε ακόμα, ότι από τα άτομα αυτά, 200 (διακόσια) εκατομμύρια είναι παιδιά κάτω των 5 (πέντε) ετών, τα οποία δεν έχουν το απαραίτητο βάρος από έλλειψη τροφής.

Σε πάνω από 20 (είκοσι) χώρες, η πείνα επαυξήθηκε από την ξηρασία, που επηρέασε την κατάσταση 100 εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στον τελευταίο χρόνο. Το όργανο αυτό του ΟΗΕ βοήθησε στη διατροφή 3 εκατομμυρίων το 1996. Σε άλλες περιοχές, εσωτερική αναταραχή έκαμε δυσκολότερη, αν όχι αδύνατη, την καλλιέργεια φυτών και τη μεταφορά τους στην αγορά.

«Εχουμε δει μια ανησυχητική τάση, όπου οι φτωχότερες χώρες χτυπιούνται ταυτόχρονα τόσο από φυσικές, όσο και από προκαλούμενες από τον άνθρωπο έκτακτες καταστάσεις, περιλαμβανόμενου του Σουδάν, της Αιθιοπίας, της Ερυθραίας, της Ινδονησίας, του Αφγανιστάν, της Σιέρα Λεόνε, της Γουινέας και του Τατζικιστάν», είπε η Μπερτίνι. Και πρόσθεσε: «Ατυχώς, βλέπουμε την πιθανότητα αυτό να συνεχιστεί ή ακόμα και να αυξηθεί το 2001».

Στην Αφρική νότια από τη Σαχάρα, 180 εκατομμύρια άνθρωποι, το ένα τρίτο του πληθυσμού, είναι υποσιτιζόμενοι, σημείωνε η ίδια έκθεση. Στις χώρες που πλήττονται σκληρότερο από την πείνα, περιλαμβάνονται η Αγκόλα, η Μπουρούντι, η Σιέρα Λεόνε, η Γουινέα, η Σομαλία, το Σουδάν, η Αθιοπία και η Ερυθραία.

Στην Ασία, ο αριθμός των υποσιτιζόμενων φτάνει τα 525 εκατομμύρια, ή το 17% του πληθυσμού. Τα σκληρότερα εδώ πλήγματα δέχονται η Βόρεια Κορέα - αυτή κύρια από τις συνεχείς καταστροφικές πλημμύρες - η Μογγολία, η Καμπότζη και το Μπαγκλαντές.

Στη Λατινική Αμερική και στην Καραϊβική, 53 εκατομμύρια άτομα, ή το 11% του πληθυσμού, στερούνται την απαραίτητη τροφή, με τις χειρότερες συνθήκες στην Αϊτή, Νικαράγουα, Βολιβία και Ονδούρα.

Σε άλλο γεωγραφικό τομέα, μια από τις χώρες με τεράστιο τέτοιο πρόβλημα είναι το Αφγανιστάν, που κυριολεκτικά ρημάζεται από τον εμφύλιο πόλεμο και από τη μεγαλύτερη ξηρασία μέσα στις τελευταίες δεκαετίες.

Απαντώντας σε ερώτηση για το Ιράκ, που από το 1990, μετά την επιδρομή του κατά του Κουβέιτ και τα εξοντωτικά αντίποινα, που επιβλήθηκαν εναντίον του από τον ΟΗΕ καθ' υπαγόρευση των ΗΠΑ, η Μπερτίνι είπε, ότι 15% του λαού αυτής της χώρας υποσιτίζεται. Και συμπλήρωσε: «Φτωχά παιδιά κάτω των 5 ετών είναι τα άτομα με το μεγαλύτερο τέτοιο κίνδυνο στο Ιράκ».

Συνεχίζοντας, η Μπερτίνι ανέφερε ότι ενώ οι συνθήκες έχουν βελτιωθεί σε μερικές χώρες, όπως η Βοσνία, η Ναμίμπια και η Μποτσουάνα, σε άλλες έχουν επιδεινωθεί, σαν το Αφγανιστάν. Οσο για την Ανατολική Ευρώπη και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, εξήγησε ότι η μετάβαση από τον κομμουνισμό στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς έχει προκαλέσει δεινά σε όσους δε σιτίζονται κανονικά.

Το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφής, που λειτουργεί σε πάνω από 80 χώρες, στην έκθεσή του έκανε γνωστό ότι βοήθησε 89 εκατομμύρια άτομα, ανάμεσα στα οποία ήταν πρόσφυγες, που ξεριζώθηκαν από τους πολέμους και τις φυσικές καταστροφές.

Κλείνοντας, η Μπερτίνι είπε, ότι οι χώρες που παλεύουν να ξεπεράσουν την πείνα, χρειάζονται όχι μόνο τροφή, αλλά και άντληση νερού, εφόδια εκκαθαρισμού και αγροτικά συστήματα. Στην Αφρική νότια από τη Σαχάρα, η πρόοδος επίσης εμποδίζεται από τα βαρύτατα κυβερνητικά χρέη, την ανεπάρκεια κεφαλαίων για την υγεία και την εκπαίδευση, καθώς και για την αντιμετώπιση της πανδημίας του καταραμένου AIDS.