Ο αριθμός των ανθρώπων που στερούνται τροφής θα φτάσει σε τρομακτικό σημείο

Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν ανακοινώσει στην Independent ότι την επόμενη χρονιά, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, παγκοσμίως, θα πεινάσουν, καθώς βαθαίνει η διεθνής οικονομική κρίση.

Κι αυτός ο αριθμός θα ξεπεραστεί – παρά το δεύτερο κατά σειρά ρεκόρ σοδειάς παγκοσμίως – επειδή οι άνθρωποι αδυνατούν ν’ αγοράσουν τις παραγόμενες τροφές.

Οι πλούσιες χώρες έχουν αποτύχει στην παροχή των υποσχόμενων χρημάτων που θα έδιναν ώθηση στην γεωργία των χωρών του Τρίτου Κόσμου, η οικονομική κρίση κρατάει τις αναπτυσσόμενες χώρες μακριά από τους πόρους και οδηγεί τους ανθρώπους τους σε μεγαλύτερη φτώχεια και η βοήθεια προς τους λιμοκτονούντες αναμένεται ν’ αρχίζει να στερεύει τον επόμενο μήνα.

Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις ανάπτυξης, προσφάτως, κάλεσαν τον νεο-εκλεγέντα Πρόεδρο των Η.Π.Α. Μπαράκ Ομπάμα να τοποθετήσει την σιτιστική κρίση «έμπροσθεν και στο κέντρο» των προτεραιοτήτων του.

Γύρω στο 963 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται αυτήν την στιγμή, παγκοσμίως, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έρευνα για την κρίση από τον Οργανισμό Σίτισης και Γεωργίας (FAO), και ο Ο.Η.Ε. αναμένει να χειροτερέψει η κατάσταση εξ αιτίας της οικονομικής ύφεσης. «Ο αριθμός θ’ αυξηθεί σταθερά του χρόνου» είπε εκπρόσωπος του FAO στην Independent της Κυριακής. «Εμείς προβλέπουμε 1.000.000.000 ανθρώπους. Αυτό είναι ξεκάθαρο.» Το FAO εκφράζει τους φόβους του ότι ο απολογισμός θ’ αυξηθεί ακόμη περισσότερο μέσα στα επόμενα χρόνια που θα έρθουν.

Δεκαετίες προόδου προς την μείωση της πείνας, τώρα, αντιστρέφονται απότομα καταφέρνοντας έτσι ισχυρό χτύπημα στις δεσμεύσεις των ηγετών του κόσμου, πριν από 8 χρόνια, στην σύσκεψη κορυφής τον Σεπτέμβριο του 2000, ότι «θα μειώσουν στο ήμισυ τον αριθμό εκείνων που υποφέρουν από πείνα» από τα επίπεδα του 1990 έως το 2015, ως μέρος ενός φιλόδοξου σχεδίου Στόχων Ανάπτυξης μέσα στην χιλιετία.

Εκείνη την στιγμή και για πολλά χρόνια μετά, ο στόχος φαινόταν εφικτός, αν μη τι άλλο προκλητικός. Ανάμεσα στα 1990 και 2005 ο αριθμός των υποσιτιζόμενων παρέμεινε λίγο έως πολύ το ίδιο, δηλαδή ανάμεσα σε 800 και 850 εκατομμύρια, αν και ο πληθυσμός της γης αυξήθηκε κατά 1,2 δισεκατομμύρια, πράγμα που σημαίνει ότι η αναλογία του ραγδαία αυξανομένου πληθυσμού, που πεινούσε, έπεφτε σταθερά.

Μερικές χώρες – όπως Γκάνα, Περού, Μεξικό, Χιλή, Τζαμάϊκα, Κόστα Ρίκα – στην πραγματικότητα προχώρησαν μπροστά απ’ τους στόχους, ενώ άλλες – όπως η Αιθιοπία, η Νικαράγουα, και η Μοζαμβίκη ήταν σε καλό δρόμο για να τους πετύχουν. 25 αναπτυσσόμενα έθνη φαίνονταν να μπορούν να περιορίσουν στο ήμισυ τον απόλυτο αριθμό των πεινασμένων τους – και όχι απλά την αναλογία αυτών ως προς τον αυξανόμενο πληθυσμό – έως την ημερομηνία του στόχου.