Στη Βραζιλία, στις 122 υποανάπτυκτες χώρες του κόσμου, οι φτωχοί του Sao Paulo που στεγάζονται κάτω από τις λαμαρίνες, ανάμεσα στα απορρίματα που βρωμάνε σαπίλα και κόπρανα, τα παιδιά ψάχνουν να βρούνε το φαγητό του από τα σκουπίδια, πού πετάνε οι αριστοκράτες.Εκεί κυριαρχεί η ασθένεια Kwashiorkor, μία άσχημη αρρώστια για τα παιδιά στην ανάπτυξή τους. Παιδιά με πρησμένες κοιλιές, ραχιτικά χωρίς δόντια, αναιμικά αδύναμα, χωρίς ενέργεια απαθή, μεγαλώνουν σε μία ατμόσφαιρα που μολυσματική.
Εκεί οι αρουραίοι δαγκώνουν από τα βρέφη τα πρόσωπά τους, πολλά από αυτά δεν φτάνουν να επιζήσουν το 5ο έτος της ηλικίας τους.
Η πείνα έρχεται έξω από το σώμα, λέει ένα κοριτσάκι 14 χρονών.
Η πείνα είναι ένας τρομοκράτης, είναι ένα τέρας που με αρπάζει, δεν μπορώ να αντισταθώ... δεν έχω τη δύναμη. Αισθάνομαι υπεύθυνη για τη μοίρα μου. Ντρέπομαι για τα κουρέλια που φοράω, ντρέπομαι για τα δάκρυα των μικρών μου αδελφών. Δε μπορώ να τα βοηθήσω, το σώμα μου είναι αδύναμο, δεν είμαι ικανή για τίποτε. Περιμένω να ξανάρθει το βράδυ να κατέβω στο κέντρο της πόλης να ψάξω στα δοχεία των απορριμμάτων και σ’ αυτά, που τα πολυτελή ξενοδοχεία, πετάνε τ’ αποφάγια... ίσως εκεί να βρω κάτι το φαγώσιμο, να το πάρω μαζί μου να δώσω λίγο και στα μικρά μου τ’ αδέλφια με τις πρησμένες κοιλιές να φάνε. Τον πατέρα μας τον χάσαμε και η μητέρα είναι κι αυτή άρρωστη δεν μπορεί να κινηθεί. Πρέπει να ξεπεράσω τη ντροπή γυρεύοντας στα σκουπίδια φαγητό... η κλεψιά μου έχουν πει, είναι κακό. Στη ζωή μου φοβάμαι, δύο πράγματα ότι με κυνηγούν, η αστυνομία και ή πείνα... προσπαθώ και από τα δύο να ξεφύγω, αλλά η πείνα είναι ένα πόνος... ένα πόνος που με τραυματίζει... που με βασανίζει, πονάει το όλο μου το σώμα.
Εκεί οι πατεράδες δεν έχουν να αναθρέψουν την οικογένειά τους και οι μητέρες κλαίνε μπροστά στα πεινασμένα τους παιδιά. Εκεί η πείνα είναι ντροπή.Αυτή είναι κραυγή αγωνίας χιλιάδων, εκατομμυρίων παιδιών στην εποχή της προόδου της τεχνολογίας, του πλούτου και της πολυτέλειας. Στην εποχή που οι μεγάλες δυνάμεις διαθέτουν αστρονομικά ποσά για εξοπλισμούς και πολέμους... αλλά στην πείνα δεν διαθέτουν το ελάχιστο.
Το άκρον άωτο της παραφροσύνης... ενός κόσμου ποτα τα ρίχενι όλα στον καιάδα της αδιαφορίας!
΄ και ο νόμος κατηγορηματικώς απαγορεύει: «Δεν θα δανείσεις με τόκο τον αδελφό σου και τον πλησίον σου» (Δευτ. 23, 20). Και πάλιν λέγει: «Δόλος με δόλο, και τόκος με τόκο» (Ιερ. 9, 6). Και για την πόλη που είναι πλούσια σε πλήθος αμαρτιών τί λέγει ο ψαλμός; «Δεν έλειψε από τις πλατείες αυτής τόκος και δόλος» (Ψαλμ. 54, 12). Και τώρα χαρακτηριστικό της τελειοποιήσεως του ανθρώπου εθεώρησε αυτό το ίδιο ο προφήτης λέγοντας: «Τα χρήματά του δεν τα εδάνεισε με τόκο».